Eşitlik ilkesinin temelinde adalet ve hakkaniyet düşüncesi vardır (Süzek, İş Hukuku, s.472.) Hukukumuzda eşitlik ilkesinin pozitif dayanakları Anayasamızın 10 uncu ve 4857 sayılı İş Kanunu’nun 5 inci maddesinde yer almaktadır. Nitekim Anayasaya göre, “Herkes, dil, ırk, renk, cinsiyet, siyasi düşünce, felsefi inanç, din, mezhep ve benzeri sebeplerle ayırım gözetilmeksizin kanun önünde eşittir. Kadınlar ve
4857 sayılı İş Kanunu’nun 23 üncü maddesine göre, “Süresi belirli olan veya olmayan sürekli iş sözleşmesi ile bir işverenin işine girmiş olan işçi, sözleşme süresinin bitmesinden önce yahut bildirim süresine uymaksızın işini bırakıp başka bir işverenin işine girerse sözleşmenin bu suretle feshinden ötürü, işçi, kendisini ayartan yeni işverenle birlikte sorumludur”. Bu durumdaki işveren haksız
1475 sayılı mülga İş Kanunu’nun yürürlükte kalan 14 üncü maddesinin bir ve on dördüncü fıkrasına göre, “...iş akdinin işyerinde bir yıldan fazla kıdemi olan “işçinin ölümü sebebiyle son bulması” halinde, kıdem tazminatı işçinin “kanuni mirasçılarına” ödenir”. İş Kanunu’nun anılan hükmünde işçinin sadece ölümünden söz edilmiş ve ölüm nedenleri üzerinde durulmamıştır. Nitekim işçinin eceliyle ölmesi
1475 sayılı eski İş Kanunu’nun yürürlükte kalan 14 üncü maddesinin ikinci fıkrasına göre, “...işçinin işe başladığı tarihten itibaren hizmet akdinin devamı süresince ...kıdem tazminatı ödenir”. Başka bir deyişle, kıdem tazminatına esas süre “işçinin işe başladığı tarihten itibaren” hesaplanır. Bu nedenle, iş sözleşmesinin tarihi başlangıç tarihi olarak dikkate alınamaz. Çünkü, iş sözleşmesinin kurulmuş olması, her
6698 sayılı Kişisel Verilerin Korunması Kanunu 7 Nisan 2016 tarihinde yürürlüğe girdi. Kanun işyerlerinde çalışanların, alt işveren çalışanlarının, iş başvurusu yapanların, stajyerlerin, ziyaretçilerin, tedarikçilerin, üçüncü kişilerin ve müşterilerin kişisel verilerinin korunmasını amaçlıyor. Bu kapsamda kamu-özel tüm işyeri işverenleri (veri sorumluları) istihdam ettikleri kişiler başta olmak üzere ticari ilişki içinde oldukları tüm kişilere ait verilerin
4857 sayılı İş Kanunu’nun 46 ncı maddesinde, işçinin tatil gününden önce aynı Yasanın 63 üncü maddesine göre belirlenmiş olan iş günlerinde çalışmış olması koşuluyla, yedi günlük zaman dilimi içinde yirmi dört saat dinlenme hakkının bulunduğu belirtilmiş, işçinin hafta tatili gününde çalışma karşılığı olmaksızın bir günlük ücrete hak kazanacağı da 46 ncı maddenin ikinci fıkrasında hüküm altına alınmıştır.
İş sözleşmelerine konulacak cezai şart konusu 6098 sayılı Türk Borçlar Kanunu’nun 420’nci maddesinde düzenlenmiştir. Anılan maddenin 1 inci fıkrasına göre, “Hizmet sözleşmelerine sadece işçi aleyhine konulan ceza koşulu geçersizdir”. Yargıtay’a göre, “İş sözleşmelerine işçi aleyhine konulan cezai şartlar geçersizdir, işçi lehine konulan cezai şartlar ise geçerli kabul edilmelidir. Cezai şartın işçi ve işveren hakkında
4857 sayılı İş Kanunu’na tabi iş ilişkilerinde, belirsiz süreli iş sözleşmesini haklı neden olmaksızın bildirim sürelerine uymadan fesheden işçi, işverene bu sürelere (2-4-6-8 hafta) ilişkin ücret tutarında ihbar tazminatı ödemek zorundadır (İşK. m.17/1,3). Buna karşılık 6098 sayılı Türk Borçlar Kanunu’na tabi belirli veya belirsiz süreli iş ilişkilerinde ve İş Kanunu’nun kapsamına giren belirli süreli
4857 sayılı İş Kanunu’nun 17/5 inci maddesine göre, belirsiz süreli iş sözleşmelerinde “İşveren, fesih bildirim sürelerine uyarak işçinin iş sözleşmesini feshedebileceği gibi bildirim süresine ait ücreti peşin ödemek suretiyle de feshedebilir”. 6098 sayılı Türk Borçlar Kanunu’nda da İş Kanunu’na paralel olarak “İşveren, fesih bildirim süresine ait ücreti peşin vermek suretiyle hizmet sözleşmesini feshedebilir” biçiminde
4857 sayılı İş Kanunu’na göre, haftalık azami çalışma süresi olan 45 saati geçmemek kaydıyla işçilerin asıl işinin dışında ikinci bir işte çalışmasını yasaklayan bir hüküm bulunmamaktadır. Uygulamada kısmi süreli iş sözleşmesi ile çalışan işçilerin birden fazla işyerinde çalıştıkları yaygın olarak görülmektedir. Örneğin bir işyerinde haftanın 3 günü çalışan işçinin haftanın diğer iş günlerinde bir
